"."

cümlelerin son bulduğu bir an olur,
susarsın,
bakarsın sadece boşluk bile olsa karşı tarafa konuşamazsın,
yüzleşemediğin kendinsindir belki
kendine yoksunluğunda,
ağlayamazsın...
katran karası sürülmüştür göz kapaklarına,
açmak istesen de ağırdır artık bakılan,
göremezsin...
diğerlerinin baktıklarını görüp,
sen olduğunu düşündükleri o ilham perisi
sen değilsindir,
hiç olmayı da istememişsindir,
söyleyemezsin...
sadece bir nokta oluverirsin hayatta bazen,
"bir" diğerinin son cümlesine,
tamamlarsın...
tamsındır
bütünlüğüne benliğinle benzemişsindir
benzeşir, karışırsın "bir"birine
başlarsın yeniden
tam da tükenmenin eşiğindeyken kendine,
artık
çoksundur...

2006